Als echte Limburger solliciteerd ik na mijn examen op talrijke plaatsen en op één (ver) boven de grote rivieren in Warmenhuizen. En laat ik daar nu een baan krijgen in de 2-3-klassencombinatie aan de Theresia van het kindje Jezus. Eigenlijk had ik nog in dienst gemoeten, maar daar had ik geen zin in. Vijf jaar aan deze school werken en dan had ik mijn "vervangende dienstplicht" gedaan.

Tot nu toe ben ik ervan overtuigd, dat ik nergens beter mijn onderwijsloopbaan had kunnen beginnen. In de eerste klas juffrouw van Duin, echt de schoolmoeder. We begonnen elke week in haar klas met koffie en kletskoek of Jan Hagel. Ik draaide samen met leeftijdsgenoot Bert Voorn de 2-3- combinatie. We deden al gauw de tussendeur tussen onze lokalen open en maakten niveaugroepen. Ik weet niet meer wie klas 4 runde. In klas 5 werkte een verzuurde, solistische, bijna gepensioneerde juf, die duidelijk elke dag met tegenzin naar school kwam. Jan Gijsen was het inspirerende schoolhoofd van in de 30. Voor een beginnend onderwijzer was de klas behoorlijk groot, ruim 30 leerlingen.

Hiernaast een foto, die ik toegestuurd kreeg van een van de kinderen, inmiddels een moeder van in de 50 met kinderen.

In 1974 vertrok Jan Gijsen en werd er - zonder inspraak van onze kant - door het school-/kerkbestuur een nieuw schoolhoofd benoemd. Het volgende incident staat haarscherp in mijn geheugen gegrift, omdat het zo conflicteert met mijn mensvisie, visie op leidinggeven, gewoon hoe je met elkaar omgaat. Rond Kerst zaten we aan het einde van de dag in de lerarenkamer. Kees kwam binnen en zei de historische woorden: "Zo, tot nu toe waren jullie de baas, vanaf nu ben ik het". Daarna volgden een 10-tal regels, waaraan we ons vanaf dat moment dienden te houden. Ik ben opgestaan en heb de deur achter me dicht geknald. Een conflict was geboren en dat heeft er fors ingehakt.

De man snapte niets van modern onderwijs, of had een strikte opdracht. Zo kwam hij tijdens een kringgesprek vóór in de klas naar binnen en zei: "Uw kinderen zitten te dicht op het bord."

Kees heeft er in 2 jaar tijd twee teams doorheen gejaagd. Ik hoefde gelukkig maar 1 jaar vol te houden.

Toen ik in Warmenhuizen kwam logeerde ik bij mevrouw Achterbos. Daar had ik een slaapkamer en ik at met haar aan tafel. Mijn kamer dacht ik een beetje in eigen "stijl" in te kunnen richten, dus zette ik de kaptafel in een diepe kast, haalde de Mariaplaatjes en de foto van de dorpsdokter van de muur en hing wat posters op. Toen ik na school thuis kwam, was alles weer als vanouds. Er werd niets gezegd. Na een half jaar ben ik verhuisd naar een vakantiewoning, grenzend aan een koolboet (koelhuis voor kool) aan de overkant. In de zomermaanden moest ik eruit, want dan kon het beter aan toeristen verhuurd worden.

Ik heb ook nog met een collega van de Vincentiusschool in een eengezinswoning gewoond. En later met Ineke in de Merelstraat. Daarover elders meer.

Om te "integreren" deed ik intuïtief precies het goede: ik ging op de experimentele toneelgroep Wammes en voetballen bij VIOS.

In 1972 maakten we met Wammes het bewegingsspel "Oorlog en vrede". Dat speelden we uiteindelijk zelfs in Amsterdam, omdat we tot de beste eenakters gerekend werden in Noord-Holland. Hieronder een scène met kille diplomaten.

Later hebben we nog een productie gemaakt "Circus". Dat hebben we destijds gespeeld voor de psychiatrische cliënten van Carel Muller in de groentetuin van Dennendal.

Onze directeur van het circus was natuurlijk een snoeperd. Daarom werden er voor elke voorstelling koeken cakes gebakken. Een van de cliënten heeft niets van de voorstelling gezien, want hij zat achter de coulissen te smullen van de lekkernijen.

Bij Vios speelde ik in het derde elftal. We trainden zelfs al overdekt in de oude veilinghal. Vlak voor ik in Warmenhuizen kwam, waren veel sloten - die zorgden voor de aan- en afvoer van de kool naar de zuurkoolfabriek - gedempt. Het was een vreemde ervaring, om de ophaalbrug nog te zien, maar geen water. De kool werd met schuiten naar de veilinghal gebracht en daar verhandeld. Op een gegeven moment was de veilinghal overbodig en werd deze omgebouwd tot trainingshal.

Met de mannen van het 1e elftal, dat in 1972 kampioen werd, heb ik daar vaak getraind.

In 1972 leerde ik Ineke kennen met Carnaval. Terug in Warmenhuizen heb ik me direct als woningzoekende laten inschrijven, omdat ik verloofd was. Zonder verloving maakte je als jongere geen kans. Daarmee kwam een begin aan een nieuwe fase in mijn leven.

Vorige